Wyżal się

Wieczny kociak

zjebałam dzisiaj na całej linii. zabijcie mnie

Adept

Zjebana matma ._.

Administrator

Niemcy przegrali...

"Reszka. Znów wypadła reszka..."

Pisacz

Nawet drzwi automatyczne czasem nie potrafią wyczuć mojej obecności Y_Y

Moderator

Znów zaczynają mi się codzienne bóle głowy. Jak wstanę już boli łeb, nie pomagają żadne prochy... Ani alkohol!

Pisacz

Powoli staję się fandomowym hikikomori który nigdzie nie wychodzi i spotkać go można jedynie w internecie ._.

Administrator

Nie mogę naprawić rejestracji. Bo nie wiem nawet, czy nie działa. A jak nie działa właśnie w taki sposób, że gdzieś się ukryła? Albo działa, tylko gdzieś się ukryła?

Kociak

PANIE! działa!

shirofandom.fora.pl/profile.php?mode=register&agreed=true

Administrator

June zaczęła ze mną walczyć. Jakieś dziwne najazdy, jakieś wmawianie ludziom, że na nich coś mówiłem, obgadywanie mnie za plecami... Nie wiem co się z nią stało. Nie rozumiem jak można tak całkiem bez sentymentu porzucić kogoś, do kogo mówiło się "przyjacielu" i tak się od niego odwrócić. Nie wiem jak silna jest jej nienawiść.

Czytacz

Nieprawda.

Nie przenośmy chociaż tego tutaj.

Żywy

Jestem aspołeczna i nie umiem rozmawiać z ludźmi, a z nie-ludźmi tym bardziej... I odstraszam tych pierwszych.

Moderator

Nie lubię mówić, że coś mi jest. Ale jeśli już mówię, to oczekuję jakiegokolwiek wsparcia, chociażby głupiego "biedactwo Sad

". Ludzie, których uważam za przyjaciół na wiadomość, że jestem chora i nie mogę im pomóc przestają się odzywać albo stwierdzają "aha". I żeby było jeszcze dziwniej - osoby, których nigdy bym o to nie podejrzewała piszą i zamartwiają się, co mi jest. Takie niby szczęście w nieszczęściu. Tylko jak na to reagować? Martetsu ma mętlik w głowie i nie wie już, kto jest jej przyjacielem, a kto nie. W takiej sytuacji można albo całkowicie odciąć się wszystkich znajomych, albo skupić się na tych, którzy do tej pory teoretycznie nimi są. I jedno i drugie jest trudne. Bo umiałabym sobie z tym poradzić, gdyby nie pewna przewrotna sytuacja z dnia moich urodzin.

Żywy

za 99 dni matura

Administrator

Rozstałem się z Tawariel... Znów jestem wolnym Hashim. A przynajmniej wolnym.

Odkryłem, że nie potrafię się załamać... To jest z jednej strony dobre, ale z drugiej utwierdza mnie w moim kryzysie wieku podeszłego. Przeżyłem już tyle rozczarowań, rozstań, złych zdarzeń, że kolejne, nawet takie, które powinno być bardzo bolesne, nie wywołuje skutków, które powinny nadejść - załamania właśnie. "Przeżyłem już tak wiele, że wystarczyłoby na kilka osób w moim wieku" powinien powiedzieć człowiek przynajmniej po 40-tym roku życia. A tu... mówię to ja i mówię to z pełną odpowiedzialnością. Za duży bagaż doświadczeń uodpornił mnie na ból psychiczny tak bardzo, że znów poczułem się 20- 30 lat starszy, niż jestem.
Czuję, że mój brak załamania, to, jak szybko przechodzi mi ból, jak szybko wracam do zwykłego stanu jest bardzo nie w porządku wobec tej drugiej strony. Podczas gdy ona serio cierpi, ja już się otrząsnąłem. Sprawiam sam dla siebie teraz wrażenie chuja bez emocji, ale nie potrafię inaczej.
Mój ból jest chyba bardziej na pokaz. Owszem, żałuję serio, smucę się serio, ale jeśli gadam wówczas jakieś głupoty, to tylko po to, by ktoś się przejął. Czasem to moje biadolenie jest skierowane do bardzo nietrafionych osób. Chciałbym po prostu, żeby świat jako taki się nade mną rozczulił i "coś zrobił". Nie za bardzo wiem, co... To uczucie znika bardzo szybko, najczęściej wtedy, kiedy już zrobię, albo chociaż powiem, jakąś głupotę. To z kolei bardzo dziecinne, co? Może podświadomie tym sobie rekompensuję to, że nie potrafię się załamać naprawdę?
Już dawno zauważyłem, że nie potrafię się z niczego tak naprawdę cieszyć, ale dopiero ostatnie dni mi pokazały dobitnie, że również smucić. Naprawdę chciałem się rozpłakać, tak zwyczajnie. Chciałbym umieć przystawić sobie lufę pistoletu do głowy i powiedzieć "tak, tym razem to zrobię". Nie umiem jednak. Naprawdę próbowałem, nie pistoletu, ale wydusić z siebie chociaż kilka łez, może jakiś krzyk rozpaczy, cokolwiek. Specjalnie, celowo, zwiększyłem sobie jeszcze potencjalną dawkę bólu psychicznego, żeby jakoś zareagować, ale nie mogłem. Stoję jakby obok siebie i analizuję, mam spaczony układ uczuć. I to wszytko jest dużo gorsze, niż sam fakt rozstania.

Kurde, to jest tak strasznie osobiste, że nie wiem, czy wrzucać... A co mi tam.

Kociak

Musze to wyrzucić z siebie.
Zraniłam dzisiaj i to strasznie pewną ważną dla mnie osobę. Jest dla mnie od dawna ważna. Jest ideałem. Jest piekielnie inteligenty. Serio. Nie spotkałam tak inteligentnego i cudownego człowieka. Imponuje mi za każdym razem. Za każdym wnioskiem. Byłam wpatrzona w niego.
Dzisiaj przez jeden, poważny błąd zniszczyłam całą naszą relację. Jeden błąd na który nawet dobrze nie miałam wpływu. Teraz żałuje go i to strasznie. Nie chciałam przecież. Nie chciałam go zranić. Nigdy nie chciałam go zranić. To było okropny błąd. Chciałabym żeby mi go wybaczył. Chciałabym żeby uwierzył, że to był całkowity przypadek. Że ja o nim nigdy tak nie pomyślałam. Nie ubliżyłam mu. Przepraszam.
Może nie zasługuje na niego i jego zaufanie.
Przepraszam... Crying or Very sad